Vaderdag
Vandaag was het vaderdag. Bij het wakker worden, merkte ik daar eerlijk gezegd niet veel van. Het was vooral iets te warm. Daarom maar opgestaan. Ik nestelde mij in de tuin met de W&O-bijlage van NRC Handelsblad. Van behaaglijk lezen en peinzend piekeren kwam echter niets terecht. Mijn vrouw was al op, boordevol energie. Of ik geen zin had even een klein eindje te fietsen?
Het weer was stralend en het Drentse landschap prachtig. Maar de wind was straf. Mijn vrouw, hoewel niet al te groot en wat tenger gebouwd, trapte -- ondertussen vrolijk babbelend -- in vlot tempo door. Het kleine eindje bleek met een stevige omweg naar het dorpje N. te leiden. Ik had laatst opgemerkt dat het met de auto naar N. altijd zo'n eind rijden was. Ze was het daar toen volledig mee eens, maar dat kennelijk nu weer vergeten. Een paar professionele racefietsers passeerden ons maar het snelheidsverschil was minimaal. Ik had moeite om bij te blijven en moest zo af en toe op de trappers staan om niet al te ver achterop te raken. Het autogebruik van het afgelopen jaar was nu voelbaar. Na 55 minuten arriveerden we in N. waar ik mijn hoofd reinigde van het zweet met een papieren zakdoekje. Ondertussen constateerde zij met een koele glimlach dat dit net een mooie afstand was om even te fietsen.
Vaderdag betekent cadeautjes voor vader. Maar vader zijn betekent meestal iets anders. Na de lunch mocht ik dochter S. terzijde staan bij het leren van haar wiskunde proefwerk. Nou ja, terzijde staan. Ik zat in de ene tuinstoel en zij in die daarnaast. Mijn begeleiding bood een merkwaardige blik in ons Nederlandse onderwijsbestel. Hier zat een gymnasiumkind wiskunde te leren uit een VMBO-boekje, terwijl mijn zoon in de derde van het VMBO wiskunde mag leren uit een VWO-boekje. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.
Het terzijde staan van mijn dochter is nog al enerverend. Zij heeft de vervelende gewoonte op gezette tijden te vragen of ik nog wel meedoe. Ook vraagt ze wel, wat zij het laatste gezegd heeft. Ik probeer haar van tijd tot tijd uit te leggen dat ik degene ben die dat soort vragen moet stellen, maar tot nu toe zonder veel effect. Ook heeft ze de hinderlijke gewoonte om van tijd tot tijd met opzet een fout antwoord te geven om te checken of ik wel goed oplet. Kortom, een genoegen is dit alles niet altijd.
We moesten 2 hoofdstukken doorwerken. Mijn idee van wiskunde doen, is dat je veel sommen moet maken. Dat schiet dus niet echt op. Tenslotte mocht ik even een dutje doen, want zij werd ook wat minder fris en wilde voetbal kijken.
Ik had de huishouding en mocht/moest dus koken. Na het eten moest er opgeruimd en afgewassen en zoals vrijwel altijd, heb ik dat ook maar even gedaan. Ondanks het vaderdaggevoel was iedereen even bezig met andere belangrijke activiteiten.
Eindelijk werd het cadeautjestijd. Ik kreeg een Italiaanse Vogue van mijn vrouw en dochter. Eigenlijk heb ik niet zo veel belangstelling voor de Vogue, maar meer voor de Vogue-meisjes. Het is echter zinloos zo'n subtiel verschil te communiceren.
Het tweede cadeautje voelde aan als een klein zakbijbeltje. Het bleek The Origin of Species van Charles Darwin te zijn. Ik riep spontaan uit: 'Daar ben ik echt blij mee!'
Uit die uitroep werd onmiddellijk afgeleid dat ik met het voorgaande cadeautje dus niet echt blij was geweest. Iets dat duidelijk en met nadruk onder de aandacht werd gebracht en ongetwijfeld nog vele malen zal worden opgerakeld.
Het mooiste cadeau moest toen echter nog komen. 'Papa, je blog staat in de NRC!' Een opeens stralende en opgewonden dochter 2. En als ik eerlijk ben, zegt het laatste me meer, dan het eerste, maar daar ben ik dan ook papa voor.
----------------
Toevoeging 19/6/2006
Nadat ik het bovenstaande verhaaltje geschreven had, bleek er nog iets geks te zijn met deze vaderdag. Dat bleek een paar dagen later, toen dochter 1 opeens merkte via de tv-reclame dat er de zondag daarop opnieuw vaderdag gevierd moest worden. Boosdoener was mijn vrouw die vaderdag een week te vroeg in haar agenda had genoteerd. En uiteraard nam niemand de moeite om dat even te checken. Want voor ons idee vergist zij zich nu eenmaal niet met zulke dingen.
Het weer was stralend en het Drentse landschap prachtig. Maar de wind was straf. Mijn vrouw, hoewel niet al te groot en wat tenger gebouwd, trapte -- ondertussen vrolijk babbelend -- in vlot tempo door. Het kleine eindje bleek met een stevige omweg naar het dorpje N. te leiden. Ik had laatst opgemerkt dat het met de auto naar N. altijd zo'n eind rijden was. Ze was het daar toen volledig mee eens, maar dat kennelijk nu weer vergeten. Een paar professionele racefietsers passeerden ons maar het snelheidsverschil was minimaal. Ik had moeite om bij te blijven en moest zo af en toe op de trappers staan om niet al te ver achterop te raken. Het autogebruik van het afgelopen jaar was nu voelbaar. Na 55 minuten arriveerden we in N. waar ik mijn hoofd reinigde van het zweet met een papieren zakdoekje. Ondertussen constateerde zij met een koele glimlach dat dit net een mooie afstand was om even te fietsen.
Vaderdag betekent cadeautjes voor vader. Maar vader zijn betekent meestal iets anders. Na de lunch mocht ik dochter S. terzijde staan bij het leren van haar wiskunde proefwerk. Nou ja, terzijde staan. Ik zat in de ene tuinstoel en zij in die daarnaast. Mijn begeleiding bood een merkwaardige blik in ons Nederlandse onderwijsbestel. Hier zat een gymnasiumkind wiskunde te leren uit een VMBO-boekje, terwijl mijn zoon in de derde van het VMBO wiskunde mag leren uit een VWO-boekje. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.
Het terzijde staan van mijn dochter is nog al enerverend. Zij heeft de vervelende gewoonte op gezette tijden te vragen of ik nog wel meedoe. Ook vraagt ze wel, wat zij het laatste gezegd heeft. Ik probeer haar van tijd tot tijd uit te leggen dat ik degene ben die dat soort vragen moet stellen, maar tot nu toe zonder veel effect. Ook heeft ze de hinderlijke gewoonte om van tijd tot tijd met opzet een fout antwoord te geven om te checken of ik wel goed oplet. Kortom, een genoegen is dit alles niet altijd.
We moesten 2 hoofdstukken doorwerken. Mijn idee van wiskunde doen, is dat je veel sommen moet maken. Dat schiet dus niet echt op. Tenslotte mocht ik even een dutje doen, want zij werd ook wat minder fris en wilde voetbal kijken.
Ik had de huishouding en mocht/moest dus koken. Na het eten moest er opgeruimd en afgewassen en zoals vrijwel altijd, heb ik dat ook maar even gedaan. Ondanks het vaderdaggevoel was iedereen even bezig met andere belangrijke activiteiten.
Eindelijk werd het cadeautjestijd. Ik kreeg een Italiaanse Vogue van mijn vrouw en dochter. Eigenlijk heb ik niet zo veel belangstelling voor de Vogue, maar meer voor de Vogue-meisjes. Het is echter zinloos zo'n subtiel verschil te communiceren.
Het tweede cadeautje voelde aan als een klein zakbijbeltje. Het bleek The Origin of Species van Charles Darwin te zijn. Ik riep spontaan uit: 'Daar ben ik echt blij mee!'
Uit die uitroep werd onmiddellijk afgeleid dat ik met het voorgaande cadeautje dus niet echt blij was geweest. Iets dat duidelijk en met nadruk onder de aandacht werd gebracht en ongetwijfeld nog vele malen zal worden opgerakeld.
Het mooiste cadeau moest toen echter nog komen. 'Papa, je blog staat in de NRC!' Een opeens stralende en opgewonden dochter 2. En als ik eerlijk ben, zegt het laatste me meer, dan het eerste, maar daar ben ik dan ook papa voor.
----------------
Toevoeging 19/6/2006
Nadat ik het bovenstaande verhaaltje geschreven had, bleek er nog iets geks te zijn met deze vaderdag. Dat bleek een paar dagen later, toen dochter 1 opeens merkte via de tv-reclame dat er de zondag daarop opnieuw vaderdag gevierd moest worden. Boosdoener was mijn vrouw die vaderdag een week te vroeg in haar agenda had genoteerd. En uiteraard nam niemand de moeite om dat even te checken. Want voor ons idee vergist zij zich nu eenmaal niet met zulke dingen.
0 reacties:
Een reactie posten