Het huisje en de kruk

De benedenwoning bestond uit 2 kamers, een keukentje, een douche en een tuintje. Het lag in de gezelligste buurt van de stad. Voor een student alleen was het eigenlijk te duur, te groot en te mooi. Echt mooi was het toen nog niet. Eigenlijk was het nogal uitgewoond en een zooi. Hier en daar moest er ook nog al wat aan gebeuren. En alles moest geschilderd.

Maar zij zag het helemaal voor zich. Een kroonluchter in de hal. Een parketvloer in de woonkamer met een paar design meubels. Vooral niet te veel. Het schilderij dat bij oma in de gang hing, kon aan de muur boven de tafel. De slaapkamer moest helemaal in het wit. Het dure tapijt van tante kon in de gang. De gele fauteuil van Vos zou de gang cachet geven.

De vader sputterde. Hij had ervaring met oude huizen. Het viel altijd tegen. En vaak viel het meer tegen dan je voor mogelijk hield. Hij had nog wel wat anders te doen. Dit was toch geen woonruimte voor een student? Tenslotte gaf hij zich gewonnen.

De troep werd afgevoerd met de aanhang. Muren en plafonds werden samen gedaan. Het houtwerk schilderde ze zelf en netjes. De parketvloer werd een laminaatvloer die ze samen legden. Maar het viel niet mee. Ze lieten een schilder de slaapkamer doen. In wit.

De duivel zit in de détails, zegt men. Om de slaapkamerdeur te schilderen, ging de kruk eruit. De ene helft werd in de slaapkamer gelegd, zodat je als de deur dichtviel je altijd weer de slaapkamer uit zou kunnen. De andere helft..... die verdween. Ergens neergelegd en nooit teruggevonden.

De vloerbedekking lieten ze leggen, want anders werd het niet echt netjes, vonden ze.

Na de verhuizing was de tuin aan de beurt, maar de fut was er wat uit. Oma kende nog een tuinman. Die kwam met oma de boel opnemen. Een kikkervijver? Hij schudde zijn hoofd. Hier moest heel wat gebeuren. Alleen al al die zakken grond om het op te hogen. Hoe kreeg hij dat ooit naar binnen?

Maar het ergste moest nog komen. De voordeur stond open. De slaapkamerdeur viel dicht door de trek. De kruk lag natuurlijk binnen. Hoe krijg je een deur zonder kruk open? Een schroevendraaier bracht niet de oplossing. De deur zat dicht en bleef dicht.

Een normaal mens zou een beter passende schroevedraaier zoeken of een andere kruk. Maar dan onderschat je oma. Ze kan erg dwingend zijn en bij technische problemen raakt ze in een soort paniek die iedereen aansteekt en rustig nadenken tegengaat. De deur moest open en liefst nu! Dit kon toch niet!

Het bovenraampje stond open. Wat aarzelend hees de al wat oudere tuinman zich op een keukentrap terwijl oma aanwijzingen gaf. De tuinman wurmde beide benen door het bovenraam. Het was de bedoeling dat daarna de rest zou volgen. Bovenramen zijn niet zo groot. De tuinman wel. Tenslotte kon hij kon niet meer vooruit en niet meer achteruit. Hij spartelde hoog in de lucht.

Na dit voorval was de tuinman niet meer echt enthousiast: hij liet tenminste niet meer van zich horen.

De vader bood aan te zorgen voor een kruk. Maar de kruk moest passen bij de andere krukken, merkte het meisje op. Een huis moet een eenheid vormen. Een afwijkende kruk zou de harmonie bederven. Zij zou zelf wel voor een kruk zorgen.

Belangrijker was dat eerst de kikkervijver verwijderd werd. Het idee van springende kikkers in haar huis, vervulde haar met afschuw. Na de voorgaande projecten zag de vader afvoeren van de kikkervijver niet langer als een echt probleem. De kikkers kregen tenslotte "onderdak'' bij de buurman, hoewel ze het water hier wel wat te schoon vonden.

Nu kreeg de vader een visioen. Als die enorme boom nu eens weggehaald werd en er kwam daar een terras... kreeg je dan niet een tuin die mogelijkheden bood? Enkele maanden later en veel aanhangen verder, was de boom weg en het terras gelegd. De bovenbuurman zei dat hij het mooi vond.

In oude huizen komt er geen einde aan de klusjes. Altijd blijft er wel iets liggen, dat nog moet gebeuren. Hier dus ook. Nog steeds moest er een nieuwe kruk komen.

Opnieuw stond de voordeur open. Opnieuw trok het. Opnieuw viel de slaapkamerdeur dicht. Maar nu was de situatie anders.

Om geen herhaling te krijgen van de toestand met de tuinman, had het meisje de deurkruk buiten de slaapkamer neergelegd. Dat was slim, want dan kon je er altijd weer inkomen.

Dit was een rake observatie. Vervelend was alleen dat ze net in de slaapkamer was, toen het gebeurde. Ze was in de slaapkamer zonder kruk en de deur was dicht. Ze was opgesloten!

Roepen dus. Geen reactie. Geen GSM, die lag in de woonkamer. Een lichte paniek maakte zich van haar meester. Het nachttafeltje werd op de vensterbank gezet. Daar klom ze bovenop. Het geheel vormde een wat wankele toren.

Op een of andere manier wist ze in het bovenraam te gaan zitten en haar benen naar buiten te krijgen. Toen ze er doorheen was, viel het raam dicht. Het glas barstte in een groot aantal scheuren. Haar hand bloedde, maar ze was eruit.

De bovenbuurman bevrijdde haar na haar roepen uit het afgesloten tuintje, want de voordeur stond nog steeds open.

Daarna belde ze haar moeder. 'Mams, asjeblieft, ik wil een kruk. Niet morgen, maar liefst straks. Het geeft niet wat voor kruk. Als het maar een kruk is.'

Een paar uur later monteerde de vader een moderne, roestvrij stalen kruk. Niet echt passend bij de rest, maar wel ... een kruk.